Prvi roman Borivoja Adaševića oživljava na srpskoj proznoj sceni iskustvo literature kao jezičkog artefakta, kao umetnosti gustog rečeničnog tkanja koje se lepotom i individualnošću zvuka i ritma, izvanrednom poetskom slikovnošću i značenjima koja grade tok pripovesti, nameće čitaočevoj mašti kao majstorski uobličen literarni univerzum. Priču o pristupu umetnosti i odustajanju od nje, o ljubavnom gubitku kao iskustvu koje zahteva interpretativnu posvećenost da bi se otvorilo kao emotivno intenzivna faza koja je sastavni, pa i nužni deo procesa sazrevanja, Adašević pripoveda lirizovanim, artističkim narativnim glasom koji čitanje ove knjige čini uzbudljivim i iznenađujuće lepim čitalačkim susretom. Ovaj roman svrstava se u sam vrh naše savremene proze, gde za sebe pronalazi osobeno, usamljeno, a tim važnije i istaknutije mesto.